10 jaar schaatstrainer (eerste seizoen IJshal de Vliet, brons Andries Kwik Bokaal)

In oktober 2023 begon het eerste schaatsseizoen in de gloednieuwe IJshal de Vliet. Ik begon zelf aan mijn 10e volledige seizoen als schaatstrainer bij de jeugd.

Met IJshal de Vliet heeft de schaatssport in de Leidse regio een prachtige faciliteit gekregen waardoor de schaatssport niet alleen kan blijven voortbestaan in deze regio, maar ook op allerlei vlakken kan gaan groeien t.o.v. de periode in de Menkenijsbaan aan de Vondellaan.

Tijdens de eerste lessen in oktober was het nog een beetje onwenning op deze nieuwe baan. Maar na een paar weken was iedereen eraan gewend en verlangde bijna niemand meer terug naar de oude Menkenijsbaan. Ik in ieder geval niet.

Voor de IJVL jeugd was het vrijdaguur was blijven bestaan en voor het voormalige woensdag binnenbaan uur kwam de donderdag in de plaats, wat nu ook een buitenbaan uur werd.

Als coordinator jeugdschaatsen maakte ik een eerste opzet voor de groepsindeling en dit werd de basis voor de rest van het seizoen, hoewel er her en der nog wel wat kinderen werden verschoven als dat beter zou werken.

Voor mij kwam het neer op een groep op donderdag waarin geen wedstrijdrijders zaten en die werd twee keer ook aangevuld met kinderen vanuit de schoolsport cursussen, die we ook bij onze eigen jeugduren intergreerden. Vanuit de woensdag van vorig seizoen kwam alleen Olivia weer in mijn groep.

Op de vrijdag kreeg ik een meidengroep onder mijn hoede. Voor het eerst in mijn trainersloopbaan een groep die alleen maar uit meiden bestond en dat leek mij ook best leuk om eens te mogen ervaren. 

In de vrijdaggroep had ik wel een aantal wedstrijdrijders. Bekende wedstrijdrijders Daphne en Genevieve had ik al eerder in mijn groep gehad. Andere wedstrijdrijders Tess, Anne, Mies en Isis had ik voor het eerst in mijn groep. Daarnaast had ik nog 4 meiden die geen wedstrijden reden. Dit waren Noortje, Iris Z, Fabienne en Maggie. Van die 4 meiden had ik alleen Maggie nog niet eerder in mijn groep gehad.

Waar op de donderdag de focus wat meer op de basisdingen lag, omdat daar het niveau nog iets lager lag en ik regelmatig nieuwe kinderen erbij kreeg, kon ik de vrijdaggroep wat meer uitdagen met wat moeilijkere oefeningen.

Met de meiden op vrijdag deed ik veel oefeningen met houding, afzet, lichaamszwaartepunt, bochtenwerk en veel start oefeningen. 

In de vrijdaggroep was de sfeer heel goed. Deze groep was heel gezellig met elkaar en de meiden deden goed hun best om beter te worden. Vooral het duo Mies en Isis waren echte sfeermakers, ontzettend leuk om mee te werken!

Dit betaalde zich uit bij de wedstrijden. Mies was nieuw en reed voor het eerst wedstrijden. Ik was zeer onder de indruk van haar PR's in maart, waarbij ze 15 (op 500m) en 28 seconden (1000m) van haar beste tijden af reed.

Isis begon wat onzeker aan het seizoen en had wat blessures gehad. Maar zij wist uitendelijk ook haar 500 en 1000m PR's dik te verbeteren (6 en 4 seconden).

Ook Daphne, Genevieve, Tess en Anne verbeterden hun tijden dit seizoen met meerdere secondes.

Het absolute hoogtepunt was wel de bronzen medaille die het team van IJVL won bij de Andries Kwik Bokaal. Dit is het Districtkampioenschap voor clubsteams in het District Sassenheim. IJVL behaalde in 2015 voor het laatst een podiumplaats bij deze wedstrijd, maar in 2024 was het na 9 jaar eindelijk weer eens gelukt om de top-3 te halen bij de meest prestigieuze districtwedstrijd! 

De bronzen ploeg van IJVL bestond uit: Sven, Sam, Gijs, Jasmine, Beau, Aniek, Anouk, Twan, Erik, Philine, Elin, Olivier, Tim, Renske, Mies, Boaz de G. en Abe.

Van deze ploeg heb ik Sven, Beau, Aniek, Anouk, Twan, Erik, Tim en Mies ooit een seizoen in mijn eigen groep gehad. Mies was de enige die ik in dat seizoen onder mijn hoede had.

Deze bronzen medaille was voor mij een absoluut hoogtepunt in mijn trainersloopbaan. Heel mooi dat we juist in het eerste seizoen in IJshal de Vliet weer op het podium terecht zijn gekomen als IJVL en dat in mijn 10 volledige seizoen als trainer, een mooier jubileum is haast niet denkbaar!

Op donderdag 7 maart en vrijdag 22 maart sloten we met twee mini elfstedentochten het seizoen 2023-2024 af. Het was een super mooi seizoen en ik kijk uit naar nog vele seizoenen als trainer in deze mooie IJshal de Vliet! Het topteam van jeugdtrainers bestond uit: Bert Breed, Bert Hoogeveen, Dirk Zwitser, Maarten Knoester, Fien Depuydt, Joost Wosten, Jeroen Bekooij, Gerard van Tol en Walter Boon (ikzelf), het was een fantastisch team om mee samen te werken!

IJVL jeugd pakt de 3e plaats bij de Andries Kwik Bokaal!
Op deze foto vlnr (hoofden): Walter (trainer), Jasmine, Fien (trainer), Sam, Boaz, Aniek, Philine, Vero (trainer), Mies, Renske, Tim, Elin, Lisette (reserve), Bert H (trainer) en Olivier.

Andries Kwik Bokaal 2024, IJVL jeugd op het podium met brons!

Mijn vrijdaggroep,
vlnr: Anne, Noortje, Maggie, Trainer Walter, Fabienne, Mies, Iris, Isis, Tess, Genevieve en Daphne

Donderdaggroep, vlnr: Senna, Jorrit, Annemei, Catho, Trainer Walter, Olivia, Bloem, Marie en Lenka

Het vrijdag trainersteam, vlnr: Dirk Zwitser, Maarten Knoester, Bert Hoogeveen, Walter Boon, Bert Breed, Fien Depuydt, Joost Wosten. (Jeroen ontbreekt)

Thialf uitje IJVL, januari 2024, met een bus vol naar Thialf, voor het eerst in jaren!

Uitsnede Thialf groepsfoto.

Schaatsend in Thialf achter mijn voormalig pupil Anna Meulmeester, achter mij Boaz de Gast, die mijn assistent was in seizoen 2022-2023.

Zevenheuvelenloop 2023

Zevenheuvelenloop 2023

 

Op zondag 19 november liep ik mijn 8e Zevenheuvelenloop. Samen met de Leiden Marathon is deze loop door het Rijk van Nijmegen mijn favoriete hardloopwedstrijd.

Na mijn 1:16 van vorig jaar wilde ik nu gaan voor een tijd ruim onder de 1:15. In tegenstelling tot vorig jaar had ik nu een goede voorbereiding op de Zevenheuvelenloop. Destijds was ik net weer 2,5 maand in training na mijn kruisbandblessure. Dit jaar had ik in de maanden vooraf mijn marathon PR gelopen en een 4e plek behaald bij de Hardloop3Daagse Zeeland en kon ik blessurevrij trainen, dus met de voorbereiding zat het wel goed.

Bovendien kreeg ik startnummer 777 toebedeeld. Volgens Bert Breed kon het niet anders dan dat ik met een 3-voudig geluksnummer een mooie tijd zou gaan lopen.

Ik ging samen met broer Marnix naar Nijmegen, waar ik vanuit startvak geel (3e startvak) mocht vertrekken na ongeveer 5 minuten. Marnix mocht al eerder van start. 

De eerste kilometer ging heel lekker, ik liep deze in 4:25 en na 2 km zat ik op 9:01 wat ver onder het schema voor 1:15 was. Daarna moest de eerste heuvel beklommen worden richting Groesbeek. De kilometertijden gingen omhoog, maar allemaal nog ruim onder de 5 minuten. Op het 5 km-punt kwam ik door in 23:22. 

Vlak na de 7 km passeerde ik de Canadese oorlogsbegraafplaats in Groesbeek, waar ik snel even een buiging maakte naar de mannen die in 1944 en 1945 vielen voor onze vrijheid. We waren inmiddels op de Zevenheuvelenweg aangekomen waar de pittigste klimmetjes van het parcours op het programma stonden. Na 10 km kwam ik door in 46:52, dat was de snelste 10 km in 1,5 jaar voor mij, dus een mooie opsteker. Op dat moment schoot ook door mijn hoofd dat misschien een tijd onder de 1:10 er wel in kon zitten, maar die gedachte liet ik nog niet volledig toe.

Tussen 10 en 11 km zat nog een pittige klim en dat was ook te zien aan mijn kilometerijd van 4:55 bij 11 km. Maar vanaf kilometer 12 ging het vanaf het dorp Berg en Dal weer naar beneden van +80 meter N.A.P. terug naar de 34 meter +N.A.P. op de finish in Nijmegen. Op 12 km zat ik op 56:31 en na 13 km zat ik op 1:00:59. Een snelle rekensom leerde mij dat ik nog 9:01 had om binnen de 1:10 te finishen, dus 2x een kilometer van 4:30 lopen. Dat was mogelijk, maar kon ik deze snelheid nog halen en vasthouden? Ik besloot er gewoon voor te gaan.

Ik bedacht me dat het nog kon, als ik ik op 14 km zou doorkomen in 1:05:30 en dat was grappig genoeg precies mijn doorkomsttijd daar. Nu was het duidelijk en besloot ik een flinke versnelling in te zetten richting de finish. 

Ondanks dat had ik nog wel gelegenheid om high fives uit te delen aan kinderen langs de route, dat kost misschien extra energie, maar het is wel heel leuk om te doen, dus ik besloot het niet na te laten.

Toen ik bij het bordje 500 meter kwam rekende ik snel uit dat ik het ging halen. Ik gaf nog een keer alles en ik finishte in 1:09:43, wat betekende dat mijn laatste kilometer in een super snelle 4:12 was gegaan! Dat was by far de snelste kilometer van vandaag. 

Na de finish was ik euforisch over deze mooie tijd en dat werd nog een versterkt toen bleek dat Marnix 1:12:29 had gelopen. Ik had Marnix dus verslagen in een hardloopwedstrijd en dat was voor het eerst sinds de Oranjeloop Leiderdorp in 2012! 

1:09:43 was mijn snelste 15 kilometertijd sinds mijn PR van 1:06:53 bij de Zevenheuvelenloop van 2019. Het was dus een zeer mooie opsteker dat ik weer zo'n snelle tijd kon lopen en dat bij een van mijn favoriete wedstrijden!

En zo kreeg Bert Breed toch gelijk over mijn geluksstartnummer 777!

In de laatste kilometer

Trots op de foto bij een NS-fotopunt

De laatste kilometer

Tussen 7 en 8 km op de Zevenheuvelenweg

Hardloop3Daagse Zeeland 2023

Hardloop3Daagse Zeeland 2023

De Hardloop3Daagse Zeeland liep ik op 18, 19 en 20 augustus 2023.

Deze wedstrijd was een meerdaagse wedstrijd, precies wat ik altijd al eens wilde lopen.

Collage van de drie etappes

Er bestaan zeer weinig meerdaagse wedstrijden en de wedstrijd die ik eerst wilde lopen was de Hardloop4Daagse van Apeldoorn, maar die werd in 2016 opgeheven, zonder dat ik ooit de kans had om mee te doen. 

In 2020 deed ik alsnog een Meerdaagse (ter compensatie, omdat de Leiden Marathon was afgelast), de Hardloop4Daagse Leiden/Wassenaar, maar dit was geen wedstrijd, maar een eenmansproject. Wel liep ik deze 60 km verspreid over 4 dagen uit. 

Nu had ik dan de kans om alsnog een Meerdaagse te lopen. Ik besloot voor de korte afstand te gaan, dat betekende 27 km lopen verspreid over drie dagen achter elkaar.

Ik maakte er een weekend Zeeland van en mijn vader ging ook mee. Dat kwam goed uit, want daardoor kon ik met de auto naar alle etappes toe. Daarnaast gingen we op zaterdag nog kijken bij de Molen van Gapinge en een oorlogsmonument in Sint Laurens.

De eerste etappe op vrijdag 18 augustus was in Middelburg. Een zwaar parcours van 7,5 km langs het Kanaal door Walcheren, waaarvan een deel normaal gesproken door mountainbikers wordt gebruikt.

Ik startte te snel op dit zware parcours, waardoor ik de 'man met de hamer' tegenkwam op het tweede deel. De hitte (ongeveer 26 graden) hielp ook niet mee. Ik werd daardoor door veel deelnemers ingehaald, maar ik wist toch nog wel ruim binnen de 40 minuten te finishen. Mijn eindtijd was 39:03 en ik bleek tot mijn verbazing op de 9e plaats te staan in het klassement van de korte afstand. Blijkbaar waren veel deelnemers die voor mij eindigden deelnemers aan lange- en middenafstand geweest.

Etappe 1

Dit gegeven maakte mij zeer benieuwd naar de 2e etappe.

Deze vond plaats op zaterdag 19 augustus in de duinen bij Westenschouwen op Schouwen-Duiveland, een heel mooi natuurgebied.

Deze etappe was onderdeel van het evenement 'De Halve Marathon van Westenschouwen' georganiseerd door AV Delta Sport. Hierdoor liepen er ook veel deelnemers mee die alleen op deze dag zouden lopen.

De lopers van de korte afstand liepen de 12 km, die van de midden- en langeafstand liepen de 21 km.

Om 12:00 uur klonk het startschot en ik was goed weg, ik voelde me ondanks een slechte nacht fitter dan tijdens de eerste etappe. 

De eerste km ging ik heel snel (4:39), maar daarna zakte mijn tempo wat in, het parcours liep hier ook omhoog. Rond 3 km kwam er een verzoringspost met water, dat had ik echt nodig, want daarna ging het weer een stuk beter en toen ik na 5 km even op mijn telefoon keek om te zien wat mijn tempo was zag ik dat ik nog steeds onder de 5:00 per km liep.

Dit inspireerde mij om wat meer aan te zetten en mijn tempo werd inderdaad wat sneller. Het parcours was hier ook minder zwaar, het liep niet meer omhoog. Er liep een meisje bij mij die de 6 km liep en ik moedigde haar aan om bij mij aan te haken, zodat ze een mooie tijd van rond de 30 minuten zou lopen, maar ze kon mij op het laatst niet meer bijhouden.

Na ruim 6 km was er de eerste passage van de finish en daarna liepen we een stukje tussen de Shetland pony's door. Ik keek af en toe op mijn telefoon en het tempo was nog steeds onder de 5:00 per km.

Ik begon ook steeds meer lopers in te halen en na ongeveer 50 minuten haalde ik een vrouw in waarvan later bleek dat zij de eerste vrouw was op de korte afstand en tevens een concurrent van mij was in het overall klassement. Gisteren haalde zij mij nog in. 

De laatste 2 km versnelde ik nog een keer en hoewel het zwaar was hield ik dat vol en ik dacht uiteindelijk te finishen net boven het uur. Daar was ik zeer tevreden mee, ik had tijdens deze race veel meer karakter getoond door te blijven gaan en succesvol te jagen op concurrent Anouk Antonissen. 

Later bleek zelfs dat ik mijn horloge te laat had stilgezet, want mijn eindtijd bleek met 59:58 zelfs net onder het uur te zijn (gemiddeld 12 km per uur). Maar de grootste verassing was wel mijn hoge klassering, want ik had zelfs de 8e plaats behaald van 80 deelnemers aan de 12 km, en ik was zelfs 3e van de 3daagse lopers! 

Feitelijk had ik dus een podiumplaats te pakken in deze etappe, hoewel ik hier jammer genoeg geen medaille voor kreeg, maar de finishers medaille kreeg ik natuurlijk wel.

Een fantastisch resultaat, en ik stond op 5e plaats voor aanvang van de 3e etappe. Op de nummer 3 moest ik 45 seconden goedmaken, dat was wel een flink gat. Maar het gat met nummer 4 Anouk Antonissen was minder dan 10 seconden, dat was wel een haalbaar verschil, maar uiteraard keek ik ook nog naar achteren, ik wilde minstens in de top-8 eindigen nu ik daar zo dichtbij was.

Etappe 2, de Halve van Westenschouwen, op weg naar de 8e plaats van deze wedstrijd

Na een verder leuke toeristische dag en betere slaap dan tijdens de eerste nacht was op zondag 20 augustus de 3e en laatste etappe in Westkapelle.

Hier moesten we nog 7,5 km lopen. Dit zou wel het makkelijkste parcours worden. Ik had de nummer 3 Andre Meijers en ook nummer 4 Anouk Antonissen inmiddels gespot. Ik besloot te proberen om achter nummer 3 aan te gaan en te kijken of ik hem kon bijhouden. 

De eerste 1,5 km kon ik hem ook wel bijhouden, maar wel met moeite. Wel had ik Anouk Antonissen gelijk al op achterstand gezet. De eerste km ging binnen de 4:40, dus het tempo zat er goed in. 

Etappe 3, vlak na de start achter Andre Meijers (startnr. 351) aan. 

 

Na die 1,5 km op de zeedijk gingen we een stukje over het strand en daar verloor ik gelijk de aansluiting met Andre Meijers. Blijkbaar was hij toch nog frisser dan ik. 

Na het strand kon ik ook niet meer bij hem aansluiten en besloot ik mijn eigen tempo te blijven lopen. Anouk Antonissen was nog steeds op achterstand, dus ik liep nu virtueel op de 4e plaats. 

Na het laatste stuk strand volgde nog een pittige korte duinopgang, daarna bleek dat ik na 3 km nog steeds onder de 5:00 per km liep. Dit tempo kon ik vasthouden op de volgende 2,5 km rondom de kreek. De tussentijd op de 5 km was 24 minuten.  

Daarna volgde een pittig klimmetje om weer op de zeedijk te komen. Hier verloor ik wat snelheid, dat bleek, want mijn snelheid tussen 5 en 6 km was 5:18 per km, maar toen was het weer vlak en was het geen tegenwind meer, maar zijwind. Nu besloot ik nog 1,5 km alles te geven om te proberen de 7,5 km onder de 37:30 te lopen (tempo 12 km per uur). 

Hier slaagde ik in, ik finishte in 37:12 met meer dan 2 minuten voorsprong op Anouk Antonissen en daarmee was de 4e plaats op de korte afstand binnen in een klassement met 43 finishers. Mijn eindtijd was 2:16:10. 

Een fantastich mooi resultaat, dit was veel meer dan waar ik van had durven dromen. Ik ben zeer trots op mijn prestatie tijdens deze Hardloop3Daagse Zeeland. Die helaas voor het laatst werd georganiseerd, ik was dus precies op tijd met mijn deelname.

De Hardloop3Daagse Zeeland voltooid met een 4e plaats op de Korte Afstand in 2:16:10

 

Hier staan de Strava screenshots van de drie etappes:

Etappe 2

Etappe 2

Overzicht start/finish gebied van etappe 3

Finish van etappe 3, de Hardloop3Daagse zit erop, plek 4 is binnen!

Etappe 1, langs het kanaal

Op de website van Voorschoten'97

Leiden Marathon 2023 - PR in 4:36:09

 Na 4 jaar eindelijk mijn derde marathon – Leiden Marathon 2023

 

Op 19 mei 2019 liep ik mijn tweede marathon in Leiden, ik wilde een jaar na mijn debuut in 2018 (ook in Leiden in 4:38:49) proberen om mijn PR flink te verbeteren (4:29 zou het ultieme zijn). Maar door fouten tijdens die race lukte dat niet echt, na een inzinking vanwege een veel te snelle eerste helft verbeterde ik mezelf toen met slechts 14 seconden. Ik ging toen achter de 4:15 pacers aan en dat had ik natuurlijk nooit moeten doen, want dat tempo was veel te hoog gegrepen voor mij. Dat is nu niet echt een significante verbetering en eigenlijk was ik in 2018 beter, want toen waren de weersomstandigheden veel zwaarder voor een marathon.

 

Maar goed, het plan was om in 2020 een nieuwe poging te wagen, maar in dat jaar werden door corona alle marathons afgelast. In 2021 had het gekund, maar was ik te laat begonnen met voorbereiden, waardoor het weer niet door ging. Toen werd het 2022 en liep ik tijdens de voorbereiding een zware blessure aan mijn kruisband op, u raad het al, weer een streep door de marathon.

Vooral die laatste keer viel me enorm zwaar, ik zat er mentaal echt doorheen. Maar na mijn herstel ben ik begonnen aan de voorbereiding van 2023, zou het dan eindelijk vrij van tegenslag blijven?

Maar deze keer liep de voorbereiding goed en bleef ik vrij van blessures. Ik kon redelijk veel duurloopjes van 15 tot 25 km lopen en twee keer een 30 km.

Helaas kwam er toch nog een tegenslag. Na de laatste 30 km (twee weken voor de marathon) herstelde mijn rechterkuit niet goed, die bleef stijf en dat ging maar niet weg.

De dag voor de marathon liet ik deze masseren en op de marathondag zelf nog een keer. Dit bleek de redding van mijn marathon te zijn. De kuit kwam los en ik kon starten.

Bij de start kwam ik mijn marathonmentor Bert Breed tegen, met wie ik in 2018 samen heb gelopen tijdens mijn debuut. Mijn doel was om te proberen bij de 4:30 pacers te blijven, om te kijken of mijn droomtijd van 4:29 haalbaar zou zijn.

Voor Bert was dit geen doel, dus we zouden onze eigen weg gaan. Maar de eerste 10 kilometer kwamen we elkaar nog wel tegen in de slipstream van de 4:30 pacers.

Wij gingen als een van de laatste lopers van start, vlak na de start stonden mijn vader en moeder en iets verder ook mijn opa om mij aan te moedigen. Bert en ik liepen in op de pacers en na 1 km hadden we de aansluiting te pakken.

Tot de eerste verzorgingspost op 5 km bleven we daar bij. Bij de drankpost moest ik plassen en daardoor verloor ik de aansluiting met de pacers.

Geen probleem dacht ik, die aansluiting krijg ik wel weer terug door langzaam weer op ze in te lopen. Dat gebeurde ook, tussen 7 en 8 km hadden Bert (die ook de aansluiting kwijt was na de eerste VP) en ik de aansluiting weer te pakken. Ik had ook mijn eerste energiegelletje genomen.

Na 10 km kwamen we door het sfeervolle dorpje Groenendijk, altijd een van de hoogtepunten van de marathon. De tussentijd was met 1:02:59 mooi op schema.

Daarna was er de verzorgingspost bij de Rijneke boulevard op 11 km. Ik had net weer een gelletje genuttigd en Uiteraard wandelde ik hier even, maar helaas moest ik ook weer plassen.

Door deze sanitaire stop verloor ik wederom de aansluiting met de pacers. Maar hiervan raakte ik niet in paniek, die zou ik vanzelf weer inhalen dacht ik toen.

Maar dat viel tegen, tot kilometer 15 (bij Koudekerk) zag ik de grote groep ongeveer twee lantaarnpalen voor me lopen, maar ik kwam maar niet dichterbij. Nu kon ik twee dingen doen, geforceerd de aansluiting proberen te halen, met het risico om mezelf op te blazen, of gewoon mijn eigen tempo te blijven lopen, zodat ik mezelf niet al te vroeg zou gaan forceren.

Ik besloot voor optie 2 te gaan, met 2019 nog in gedachten, toen ik wel geforceerd de aansluiting wilde houden en dat aan het einde moest terugbetalen met een inzinking.

Bert had ik nu definitief achter me gelaten, die was ook de aansluiting kwijtgeraakt, nadat hij een praatje ging maken met een bekende langs het parcours.

In de polder tussen Koudekerk en Hoogmade liep ik met andere lopers die ongeveer hetzelfde tempo hadden als ik. Ik besloot tijdens die kilometers ook om de ambitie 4:29 uit mijn hoofd te zetten en te gaan voor een tijd onder de 4:40, drie keer onder de 4:40 gelopen hebben is ook een mooie prestatie en dat werd nu het nieuwe doel voor vandaag.

Na 20 kilometer kwamen we door Hoogmade en ging het vierde gelletje naar binnen. Bij de VP wandelde ik even niet veel later kwam ik op de halve marathon door in 2:15:56, later las ik dat de winnaar 2:12 als eindtijd had, terwijl ik toen nog niet eens op de helft was! Dan weet je ook weer waar je staat.

Vanaf daar liep ik na een plaspauze (de laatste keer gelukkig!) samen met Linda Kuijf uit Bodegraven, een marathondebutant. Haar tempo was fijn en vanaf toen liepen we ongeveer 15 kilometer samen op.

In Roelofarendsveen nam ik gelletje 5 en passeerden ik het 25 km punt in 2:41, hierna begonnen we steeds meer lopers die te snel gestart waren in te halen.

Bij de VP op 28 km wandelden we weer even en toen gingen we de polder weer in op weg naar Oud-Ade. Ik nam het cafeïne gelletje (niet lekker, maar deze helpt wel enorm).

Op 30 kilometer passeerden we in 3:15:18 en hoopgevend was dat ik me nog opmerkelijk goed voelde en nog relatief weinig spierpijn had. Het feit dat ik voor het eerst de marathon liep met compressiekousen om mijn kuiten hielp daarbij ook enorm en ook de waterrugzak (ook voor het eerst) was een verstandige keuze.

Na 32 kilometer wandelden we even bij de verzorgingspost  bij Rijpwetering en daarna passeerden we Oud-Ade. Linda kreeg het wat moeilijker, maar ze kon nog bijblijven.  Na 34 km at ik het 7^e en laatste energiegelletje uit mijn voorraad.

Na 35 kilometer kon Linda mij niet meer bijhouden en gingen we ieder onze eigen weg. Ik passeerde daar in 3:49 en nog steeds voelde ik mij relatief fris. Op het stuk tussen 35 en 37 km haalde ik steeds meer lopers in. De inzinking bleef nog steeds uit.

Bij de VP op 37 km wandelde ik weer even en daarna weer verder richting de Leidse Singels, die ik na 39 km bereikte. Nog steeds geen inzinking, het ging nog steeds goed. Op de Herensingel zag ik Ed Zijl, bij wie ik regelmatig train bij Voorschoten’97.

Ik besefte mij dat ik op PR koers liep als ik dit tempo kon blijven volhouden en een inzinking zou uitblijven. Na 40 km passeerde ik in 4:22:20 en dat betekende een snellere doorkomst dan bij mijn vorige twee marathons. Ik had dus met een meer gelijkmatig schema mijn eerdere marathons overtroffen, maar ik besefte mij ook goed dat ik nog wel even moest finishen.

De voorlaatste kilometer bleek uiteindelijk de zwaarste, hier ging ik mijn bovenbenen echt wel flink voelen. Maar ik kreeg geen kramp, mijn kuiten bleven gespaard, wat een enorme opluchting was.

Na kilometer 41 besloot ik te versnellen. Ik zag dat ik mijn PR zou gaan verbeteren en dat maakte mij euforisch en dat hielp me om door de pijn in de bovenbenen heen te beuken. Ik passeerde zelfs de stijle Rembrantbrug zonder problemen.

Toen was het een rechte lijn richting de finish op de Vismarkt. De laatste 400 meter werd ik gedragen door de aanmoedigingen van het vele publiek, waar mijn ouders en broer Marnix ook tussen stonden.

Ik besloot om nu ook even mijn moment te pakken en juichend met de armen in de lucht passeerde ik de finish in een roes van euforie. Bovendien had ik op dat moment de finishstraat even voor mezelf, want er liep toevallig niemand in mijn buurt.

Het horloge zette ik stil en de eindtijd was 4:36:09, een PR van ruim 2 minuten! Een geweldig resultaat waar ik heel trots op ben. Deze marathon voltooien in een dik PR nadat ik een aantal tegenslagen heb overwonnen voelde heel goed.

Ik wachtte in de finishstraat nog even of ik Linda nog zou zien binnenkomen en dat kwam gelukkig ook goed, zij liep 4:41, een mooie tijd voor een debuut marathon. Ik feliciteerde haar nog even met de prestatie.

Bert kwam ik tegen toen ik richting huis fietste, hij had 4:50 gelopen en bleef dus ook mooi onder de 5 uur.

Een zeer geslaagde derde marathon dus voor mij. En die 4:29 dan? Misschien komt dat ooit nog, je moet toch wat te dromen hebben. Drie keer binnen de 4:40 finishen is ook heel mooi, zo heb ik ook geleerd om een beetje te relativeren. Dat Feyenoord later op de dag nog landskampioen werd gaf deze dag nog wat extra glans, al kon de prestatie van Feyenoord zeker niet tegen mijn eigen prestatie op!

Op weg naar de startlijn, met Bert

De eerste kilometer, mijn 3e marathonavontuur was begonnen!

Juichend naar de finish!

Juichend naar de finish, op naar het PR van 4:36:09!

De Halve marathon bij de Omloop van Noordwijkerhout, samen met mijn marathon mentor Bert Breed in 1:57. Dit was de laatste lange duurloop, twee weken voor de Leiden Marathon.

PR op 25 km bij Apeldoornse Asselronde 2023 (Midwintermarathon)

Op 5 februari 2023 deed ik mee met de Asselronde, deze wedstrijd van 25 km is onderdeel van de Midwintermarathon Apeldoorn. 

Ik liep hier een tijd van 2:22:39 en dat betekende een dik PR op de 25 km. Mijn vorige PR uit 2018 was 2:26:56.

 

Nadat ik in september 2022 het hardlopen weer had opgepakt, ongeveer 5 maanden na mijn kruisband blessure besloot ik mij in oktober in te schrijven voor de Asselronde. 

 

Deze loop stond al lang op mijn verlanglijstje, maar het was er nog niet van gekomen. Daarnaast was ht goed om een doel te hebben om naartoe te werken, en kon ik eerst in november de 15 km van de  Zevenheuvelenloop gaan doen als test en voorbereiding hierop.

Bovendien had ik nooit een echte wedstrijd over 25 km gelopen, het was een PR dat nog niet heel scherp stond naar mijn idee. Dit was ook een mooie rede om ervoor te gaan.

Het hardlopen ging steeds beter, maar ik was sinds mijn blessure nog ver van mijn oude niveau verwijderd. Op de 10 km kwam ik nog niet verder dan 49 minuten, waar ik in 2019 nog binnen de 45 minuten liep.

Vier dagen voor de Asselronde kreeg ik een verkoudheid, wat mij deed twijfelen om te gaan starten. Tot de ochtend van de start speelde ik nog met het idee om misschien dan maar de 16 km te lopen i.p.v. de 25, maar uiteindelijk besloot ik om gewoon voor de 25 km te gaan. Ik had eerder wel eens met een verkoudheid een halve marathon gelopen en besloot de uitdaging gewoon aan te gaan.

Na de treinreis maakte ik me in de Schouwburg van Apeldoorn klaar voor de start. Ik deed mijn compressiekousen aan voor de kuiten en had mijn waterrugzak en energie gelletjes bij me, zodat ik mezelf goed kon verzorgen tijdens de race.

Om 11:45 klonk het startschot en na 1 km kwam ik door rond de 5:40. Deze kilometertijden zouden mij een tijd van ongeveer 2:22 gaan opleveren, als ik dat tempo kon vasthouden. Dat besloot ik te gaan proberen en als absolute ondergrens had ik 2:30 gesteld, dan mocht ik niet boven de 6:00 per km gaan.

Na 3 km liepen we langs Sportpark Berg & Bos van AGOVV en vervolgens het stadspark Berg & Bos in. We lieten de bewoonde wereld achter ons en gingen de Veluwse bossen in. Na 5,5 km was 29:51 mijn tussentijd. Dat betekende dat ik op PR koers liep, het ging heel lekker en ik nam mijn eerste energiegel. Bij de verzoringsposten besloot ik wandelend te drinken, een advies van mijn marathonmaat Bert Breed. Na die 5,5 km liep het parcours vals plat omhoog tot ongeveer 85 meter boven NAP, deze hoogte bereikten we na 8 km, toen ik door het afgelegen dorpje Hoog-Soeren liepen. Hoog Soeren is met de hoogte tussen de 85 en 100 meter boven NAP het hoogstgelegen dorp van Nederland buiten Zuid-Limburg.

Nadat we Hoog Soeren verlieten ging het parcours weer naar beneden door het heidegebied richting het gehucht Assel. Tussendoor kwamen we bij de verzorgingspost bij het 10 km punt. Hier nam ik weer een gel en zag ik dat ik met de doorkomsttijd 56:39 nog steeds ruim onder het PR schema liep, ondanks dat ik door het 'klimmen' iets was vertraagd.

De ontvangst in Assel was leuk. Hier waren we bijna op de helft van de wedstrijd. Na weer wat kilometers door de bossen kwam ik na 15 km door na ongeveer 1:25, nog steeds mooi op PR schema. 

Na de 15 km bereikten we de grote autosnelweg richting Apeldoorn. Hier ging het weer vals plat omhoog en dat duurde tot ongeveer 20 km. Bij het tussenpunt op 18,5 km zat ik op 1:47, hoewel ik flink vertraagd was door het klimmen zat ik nog steeds goed op PR schema. Wel voelde ik dat mijn kuiten het wat zwaar hadden door het lange vals plat omhoog lopen. Na 20 km ging het parcours weer aflopend naar beneden. Ik merkte dat ik weer kon versnellen. De halve marathon ging net bover de 2 uur en op de 22 km was mijn doorkomst 2:06, ik liep weer in op het PR schema. 

 

Ik merkte dat ik euforisch werd naarmate de finish dichterbij kwam. Ik zou voor het eerst sinds juni 2021 weer een PR gaan lopen als ik dit tempo zou volhouden. Ook na 23 km zat ik nog goed en na 24 km kwam ik door in 2:17 en toen wist ik vrijwel zeker dat ik mijn PR dik ging verbeteren. 

De laatste kilometer liep ik in een overwinningsroes. Ik was heel trots op mezelf, dat ik na mijn revalidatie weer zo'n goede prestatie kon neerzetten maakte me heel blij. 

Kinderen langs het parcours kregen een high five en de laatste 400 meter balde ik meermaals mijn vuist. De laatste 100 meter legde ik juichend af. Ik zette mijn stopwatch stil om 2:22:39, wat ook mijn officiële eindtijd werd. 

 

Hiermee was ik ruim 4 minuten sneller dan mijn PR van 2:26:56 uit 2018. Ik was zo ongelooflijk blij en trots op mezelf dat het gelukt was!

Zo werd de 25 km van de Asselronde mijn beste hardloopprestatie sinds 2020, want dit PR was zoveel mooier dan de 1500 meter in 2021. Zeker als ik de revalidatie erbij meeneemt, dat maakt het verhaal eigenlijk alleen maar mooier.

Juichend de laatste meters afleggen, dat was lang geleden voor mij! 

Na de finish, trots op mijn nieuwe 25km PR!

Zevenheuvelenloop 2022 

In 2022 ging de Zevenheuvelenloop eindelijk weer door, na twee jaar afgelasting. Voor de 7e keer bedwong ik de heuvels in Nijmegen, Groesbeek en Berg en Dal op het parcours van 15 km.

 

Drie jaar geleden liep ik een prachtig mooi 15 km PR van 1:06:53, de twee jaar die volgden liep ik de loop onofficieel, omdat de loop door de coronaregels was afgelast. 

 

Na twee keer uitstel was het eindelijk tijd voor deelname nummer 7, maar dat had zomaar anders kunnen zijn.

 

In maart 2022 liep ik door een vervelende val op het ijs een verrekte kruisband op aan mijn linkerknie en als gevolg daarvan moest ik 6 maanden revalideren, waarvan ik 4 maanden niet mocht hardlopen.

 

Mijn hele voorjaar en zomer waren qua sporte in een klap voorbij en de Zevenheuvelenloop halen werd een race tegen de klok.

 

Half augustus mocht ik weer opstarten met hardlopen en in september mocht ik weer 5 kilometers gaan lopen. In oktober kon ik het opschroeven aar 10 km en dat was net op tijd om nog genoeg te kunnen trainen voor de 15 km.

 

Nadat ik bij de Zilveren Turfloop begin november de 10 km in 52 minuten had gelopen wist ik dat ik er toch nog op tij klaar voor was.

 

Ik reisde op 20 november 2022 af naar Nijmegen voor mijn favoriete wedstrijdloop in de wetenschap dat een PR of ook maar in de buurt van mijn PR lopen onmogelijk zou zijn. Vandaag ging ik gewoon lopen voor de beleving en vooral om te genieten, want dit zou mijn langste afstand worden sinds die pikzwarte donderdag in maart.

Ik mocht in het derde startvak na ongeveer een kwartiertje wachten beginnen aan de 15 km, ik had me voorgenomen om de 5 km binnen de 25 minuten te lopen. Dit was me in september ook al gelukt bij de Goudse Singelloop en de Geuzenloop in Zoetermeer (beide in september), dus dat moest vandaag ook wel kunnen lukken.

De eerste twee kilometer zat ik ruim onder de 5 minuten per kilometer. Daarna lukte me dat niet meer, maar ik hield genoeg tijd over om de doelstelling te halen. De eerste 5 km gingen in 24:43.

Toen zat de eerste klim erop richting Groesbeek en zaten was ik van 34 meter naar 84 meter boven NAP geklommen. Ik had me voorgenomen om te kijken of dit schema haalbaar zou blijven gedurende de race, maar ik zou me er ook niet op blindstaren. Door de blessure heb ik toch flink wat niveau moeten inleveren en dat heb je niet zomaar ineens weer terug.

Dat bleek ook wel, want op de Zevenheuvelenweg werd mijn tempo iets lager en na 8 km zat ik boven het schema voor onder de 1:15 en hier zou ik ook niet meer onder komen. Ik probeerde nog op het schema in te lopen, maar uiteindelijk besloot ik om dat los te laten en in een iets rustiger tempo door te lopen. Tussen kilometer 11 en 12 werd ik ingehaald door de vijfvoudig Olympisch schaatskampioen Ireen Wüst, zij zou 1:07 lopen. Daar hoefde ik me niet voor te schamen.

 

Na 13 km liet besloot ik de laatste twee kilometer nog wat te vertragen en te genieten van de sfeer langs het parcours. Alle kinderen langs het parcours die dat wilden kregen een high five van mij, dat was leuk om te doen en nu had ik er ook meer tijd voor dan bij andere wedstrijden. 

Mijn eindtijd aan de finish was 1:16:20 en daar was ik eigenlijk ook dik tevreden mee. Ik heb alleen maar genoten van het feit dat ik de Zevenheuvelenloop weer kon lopen na die tegenslagen op fysiek gebied. Zo bleek maar weer dat snelle tijden niet altijd belangrijk zijn om toch voldoening te halen.

Hopelijk ben ik er in 2023 weer bij voor nummer 8, wie weet kan ik dan weer onder de 1:15 duiken!

 

 

Koolmezen nestkast lente 2022

Voor het tweede jaar op rij mocht ik gastheer zijn van een broedsel in de nestkast op mijn balkon. Vorig jaar had ik nog pimpelmezen te gast, maar in de lente van 2022 was het een koppel koolmezen die mijn nestkast hadden uitgekozen als plek om een nest te maken.

 

De hele winter heeft een van de koolmezen steevast in mijn nestkast geslapen, dus het was al vrij snel duidelijk dat de koolmezen de nestkast dit jaar graag wilden hebben. Ook de pimpelmezen hadden de hele winter interesse, maar zij zijn een stuk kleiner dan koolmezen, dus de koolmees wint eigenlijk altijd wel de strijd met de pimpelmees. 

 

In maart werd begonnen met de nestbouw en in april begon het eieren leggen. De koolmezen lieten zich iets minder zien dan de pimpelmezen vorig jaar, dus ik wist niet zo goed wanneer de eieren precies uit waren gekomen. zaterdag 30 april hoorde ik voor het eerst piepende geluiden uit de nestkast, dus dat betekende dat de koolmees kuikens inmiddels al een paar dagen uit het ei waren gekropen. 

Vanaf die dag ben ik elke dag even bij de nestkast gaan zitten om te kijken naar het af en aan brengen van de rupsen door de ouders. De piepende geluiden werden elke dag steeds luider en op zondag 15 mei keken de kleine koolmeesjes voor het eerst door de opening naar buiten, een teken dat het uitvliegen aanstaande was. Maandagochtend 16 mei was het zover en vlogen de koolmees jongen uit. Hoeveel het er precies zijn geweest weet ik niet, ik heb er in ieder geval twee uit zien vliegen.

Het was weer genieten van de activiteiten bij mijn nestkast de afgelopen weken, erg leuk dat er voor het tweede jaar op rij een succesvol broedsel in mijn nestkast is grootgebracht.

Ik heb ook mooie foto's kunnen maken:

Jong van eerste broedsel

Jong van eerste broedsel

 

Na het uitvliegen volgde er nog een leuke verrassing, een dag na het uitvliegen was er alweer een koolmees bij mijn nestkast. Er was een nieuw koppel dat interesse had voor mijn nestkast. Vrij snel kwamen ze aan met nestmateriaal om het vorige nest wat te verbeteren en werden er ook al eieren gelegd. Vlak na Pinksteren (rond 6 juni) kwamen man en vrouw al met rupsen aangevlogen en dat duidde dus duidelijk op nieuwe kuikens. Ook dit tweede broedsel werd een succes en op 27 juni vlogen de eerste jonge koolmezen uit en op 28 juni nog drie koolmeesjes. Van het tweede broedsel heb ik minder foto's gemaakt, maar wel een van een jong dat naar buiten kijkt en van moeder koolmees, waaraan ik kon zien dat het een ander vrouwtje was dan bij het eerste broedsel. 

Vrouwtje van eerste broedsel

Vrouwtje van tweede broedsel

Jong van tweede broedsel