Zevenheuvelenloop 2022
In 2022 ging de Zevenheuvelenloop eindelijk weer door, na twee jaar afgelasting. Voor de 7e keer bedwong ik de heuvels in Nijmegen, Groesbeek en Berg en Dal op het parcours van 15 km.
Drie jaar geleden liep ik een prachtig mooi 15 km PR van 1:06:53, de twee jaar die volgden liep ik de loop onofficieel, omdat de loop door de coronaregels was afgelast.
Na twee keer uitstel was het eindelijk tijd voor deelname nummer 7, maar dat had zomaar anders kunnen zijn.
In maart 2022 liep ik door een vervelende val op het ijs een verrekte kruisband op aan mijn linkerknie en als gevolg daarvan moest ik 6 maanden revalideren, waarvan ik 4 maanden niet mocht hardlopen.
Mijn hele voorjaar en zomer waren qua sporte in een klap voorbij en de Zevenheuvelenloop halen werd een race tegen de klok.
Half augustus mocht ik weer opstarten met hardlopen en in september mocht ik weer 5 kilometers gaan lopen. In oktober kon ik het opschroeven aar 10 km en dat was net op tijd om nog genoeg te kunnen trainen voor de 15 km.
Nadat ik bij de Zilveren Turfloop begin november de 10 km in 52 minuten had gelopen wist ik dat ik er toch nog op tij klaar voor was.
Ik reisde op 20 november 2022 af naar Nijmegen voor mijn favoriete wedstrijdloop in de wetenschap dat een PR of ook maar in de buurt van mijn PR lopen onmogelijk zou zijn. Vandaag ging ik gewoon lopen voor de beleving en vooral om te genieten, want dit zou mijn langste afstand worden sinds die pikzwarte donderdag in maart.
Ik mocht in het derde startvak na ongeveer een kwartiertje wachten beginnen aan de 15 km, ik had me voorgenomen om de 5 km binnen de 25 minuten te lopen. Dit was me in september ook al gelukt bij de Goudse Singelloop en de Geuzenloop in Zoetermeer (beide in september), dus dat moest vandaag ook wel kunnen lukken.
De eerste twee kilometer zat ik ruim onder de 5 minuten per kilometer. Daarna lukte me dat niet meer, maar ik hield genoeg tijd over om de doelstelling te halen. De eerste 5 km gingen in 24:43.
Toen zat de eerste klim erop richting Groesbeek en zaten was ik van 34 meter naar 84 meter boven NAP geklommen. Ik had me voorgenomen om te kijken of dit schema haalbaar zou blijven gedurende de race, maar ik zou me er ook niet op blindstaren. Door de blessure heb ik toch flink wat niveau moeten inleveren en dat heb je niet zomaar ineens weer terug.
Dat bleek ook wel, want op de Zevenheuvelenweg werd mijn tempo iets lager en na 8 km zat ik boven het schema voor onder de 1:15 en hier zou ik ook niet meer onder komen. Ik probeerde nog op het schema in te lopen, maar uiteindelijk besloot ik om dat los te laten en in een iets rustiger tempo door te lopen. Tussen kilometer 11 en 12 werd ik ingehaald door de vijfvoudig Olympisch schaatskampioen Ireen Wüst, zij zou 1:07 lopen. Daar hoefde ik me niet voor te schamen.
Na 13 km liet besloot ik de laatste twee kilometer nog wat te vertragen en te genieten van de sfeer langs het parcours. Alle kinderen langs het parcours die dat wilden kregen een high five van mij, dat was leuk om te doen en nu had ik er ook meer tijd voor dan bij andere wedstrijden.
Mijn eindtijd aan de finish was 1:16:20 en daar was ik eigenlijk ook dik tevreden mee. Ik heb alleen maar genoten van het feit dat ik de Zevenheuvelenloop weer kon lopen na die tegenslagen op fysiek gebied. Zo bleek maar weer dat snelle tijden niet altijd belangrijk zijn om toch voldoening te halen.
Hopelijk ben ik er in 2023 weer bij voor nummer 8, wie weet kan ik dan weer onder de 1:15 duiken!
